Ao fondo da conca do Oza, abrazando ao río en ambas as marxes, encañonando a vista cara ao pronunciado val, atopámonos con San Clemente de Valdueza. ​

 

Outro lugar que agrada a vista, pero que como moitos dos que o rodean son acusados do crecente abandono e deterioro do rural. Cheos de arquitectura tradicional á espera de recuperarse, de potenciarse, de valorarse. ​

 

Unha orixe ligada ao mosteiro que séculos atrás dominaba a comarca, unha contorna definida por San Valerio no s.VII: "É un lugar parecido ao Edén e tan apto como el para o recollemento, a soidade e o recreo dos sentidos". ​

 

E como non podía ser doutra forma, novamente esconde tesouros, historia,... neste caso no lugar onde se sitúa o actual cemiterio atopámonos cos restos da primitiva igrexa, da que apenas asoman os muros e soterrada na súa práctica totalidade unha xanela abucinada con arco de ferradura. Restos dunha época prerrománica e quen sabe se bañada coa arquitectura mozárabe que val arriba mostra o seu máximo esplendor. ​

 

Tres casas, pegadas, formando unha única mazá, practicamente cadrada, baixo unha única cuberta, abrazadas por un corredor en tres das súas catro fachadas, graduadas pola pendente pero que permiten entender o conxunto como unha única unidade. ​

 

E niso consiste o proxecto, nunha intervención mínima, en intervir o xusto e necesario para que os 3 pequenos volumes enlácense. ​ Unha intervención complexa, onde ningunha das cotas de cada unha das distintas edificacións coincide, onde o espazo é reducido, e onde buscar a luz é fundamental. ​

 

Será novamente unha sucesión de pequenos espazos, que buscarán a luz e a espacialidade mediante visións cruzadas, dobres alturas que desafogan as plantas baixas e novamente un tetris tridimensional no que encaixar o programa. Un programa polivalente, capaz de permutar no tempo, onde a arquitectura é a encargada de conseguilo. ​

 

Exteriormente o traballo consiste en reparar, recuperar e reciclar, o resto cóntase só, a potencia da edificación tradicional existente non necesita adornos nin alardes, necesita seguir representando á contorna que a rodea. ​

 

Un lugar para o recreo dos sentidos.